To zestaw ćwiczeń dobranych indywidualnie do jednostki chorobowej, z wykorzystaniem masy własnego ciała.

To ćwiczenia wykonywane przez terapeutę lub aparat do tego przeznaczony. Ich celem jest odżywienie stawów, poprawa elastyczności i ruchomości aparatu mięśniowo-więzadłowego oraz opóźnienie zmian degeneracyjnych.

To ćwiczenia, które mają za zadanie zwiększyć siłę mięśniową. Polegają na napinaniu i rozluźnianiu mięśni bez zmiany ich długości.

To ćwiczenia bierne z przekroczeniem granicy bólu, mające na celu uzyskanie pełnej, biernej ruchomości w stawie.

Podczas ćw. czynno-biernych niezbędna jest właściwa współpraca rehabilitanta z pacjentem. Ruch wykonywany jest biernie przez terapeutę, natomiast zadaniem pacjenta jest rozluźnienie mięśni okolicy ćwiczonej, co pozwala rozbić „odruchowe koło bólu”.

To forma ćwiczeń zapobiegających lub zmniejszających wady postawy poprzez dobór indywidualnie dobranych ćwiczeń, wpływających na poszczególne partie mięśniowe, odpowiadające za daną wadę postawy.

Metoda ta należy do grupy, tzw. technik energii i relaksacji mięśni i przydatna jest w procesie likwidowania nadmiernego napięcia spoczynkowego mięśni. Ćwicząc tą techniką rozciągamy bezbólowo mięśnie, a tym samym likwidujemy bądź zmniejszamy dolegliwości bólowe.

Pionizacja jest przygotowaniem do dalszej nauki chodu.

Celem ćwiczeń równoważnych jest zbudowanie równowagi u pacjentów zarówno ze schorzeniami neurologicznymi, jak i ortopedycznymi, ale także u osób w wieku podeszłym.

Inaczej Neurac, to metoda z zakresu reedukacji nerwowo-mięśniowej opierająca się na tzw. aktywizacji nerwowo-mięśniowej (Neuromuscular Activation).

W terapii wykorzystuje się ćwiczenia, często z zastosowaniem podwieszeń zmniejszających lub zwiększających obciążenie układu nerwowo-mięśniowego, poduszki sensoryczne, a także belki generujące wibracje o określonej częstotliwości (dla skuteczniejszego pobudzenia układu nerwowego).

Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Niezbędna jest pełna współpraca między pacjentem a terapeutą. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.

To forma ćwiczeń indywidualnych, odbywających się w środowisku wodnym.

Wskazane są dla pacjentów wymagających długotrwałego leżenia oraz dla osób ze schorzeniami układu oddechowego.